Dit is het verhaal van Hans & Irma. Hans en Irma zijn bij de lezers wellicht bekend als El Elástico & La Haye, die met hun show ‘Now this is tango – a true story’ een niet onsuccesvolle tournee door Luxemburg hebben gehouden. Hans en Irma staan aan de vooravond van wat hun grote doorbraak in de lage landen moet worden. Het is dan ook een drukte van jewelste op El Rancho de Gancho.

Het is nog vroeg als de wekker bij Hans en Irma afgaat. Voorburg slaapt nog. Voor het douchen draaien ze de eerste giro’s op de lentekoude houten vloer. Na de eerste koffie worden de spieren opgerekt. Vervolgens worden enrosques en sacada’s op elkaar geoefend. Het gaat lekker.
Er volgt een uitgebalanceerd ontbijt vol noten, vruchten en oosterse bacteriehoudende powerdrinks. Ze gaan verder met de hokus-pokus-pilates-pas. De video-opnames worden met de second assistent maestro uitgebreid besproken. De analyses gaan per e-mail naar de first assistent maestro in Toledo.
Een half uur later is er antwoord: Hans krijgt persoonlijke leerdoelen die wél te bereiken zijn, en het trainingsprogramma moet worden aangescherpt. De diëtiste meet Irma’s vet- en spiermassa’s. De ochtend wordt afgesloten met een ritme-analyse van – voor de leek totaal onbegrijpelijke – geluidsdecors. Maat voor maat lepelen Hans en Irma hun linzenrucolataartje naar binnen. En omdat het woensdag is, een kwakje kwark als extraatje.

De merchandise van ‘Now this is tango 2’ wordt bezorgd. Hans is verguld met de opdruk op de koffiekopjes. ‘Nooit meer mokken bij tango!’ klinkt er in de carport. ‘Hans, dat snapt niemand’ roept Irma, terwijl ze haar schoenen ioniseert. Ze is een peu nerveu voor de première van morgen, helemaal na het debacle van de try out. (Hans was de weg kwijt, Irma moest alleen dansen – red.) De executive maestro en de directing maestro drukken onze sterren nogmaals op het hart dat dit hun laatste kans is. Dat ze anders het tangofestival van Irkoetsk wel op hun afgetrainde buikjes kunnen schrijven. En dat hun bloedjes van kinderen afhankelijk zijn van hun succes. En dat ze niet weten wat ze zullen doen, als deze show geen succes wordt. De mental maestro weet Hans tot bedaren te brengen. ‘Hans, wat hadden we nu afgesproken. Huilen mag niet, huilen moet!’ Hans balkt de buren bang, Irma krijgt acuut zin in euthanasie.

Eenmaal opgedroogd laat Hans de fysiotherapeut en de bewegingsdeskundige zijn wervelkolom millimeter voor millimeter verder torderen. Op de pijnlijke plekken worden homeopathische drukcompressen aangebracht. De astroloog kijkt of het optreden op het Reykjavik Wild Hippie Jungle Jingle Festival onder een goed gesternte staat. Irma maakt afspraken rondom de herverbouwing van de studio met Heiko van der Geest, Feng Shu-ist. (Tip van Heiko: zorg dat elke open pas naar het oosten gericht is. Zo niet, zet dan een plant op een spiegel voor een waterpartij in het zuidwesten van de ruimte, maar nooit voor een open deur. Verf anders je haar geel.) Daarna tekent ze de choreografie voor de koffiecommercial uit. De olifanten zijn vervangen door nijlpaarden, die reageren beter op bandoneón. Een meevallertje. Nu Hans nog.

Zwijgzaam eten onze topatleten een eenvoudig avondmaal. Nog even nastrekken en loslaten en dan vroeg naar bed; morgenochtend om zes uur staan de masseur en pr-man alweer op de stoep van Klimop 14. Moe maar voldaan vallen ze in slaap. Morgen moet het gebeuren. Angstig houden ze elkaar vast, voor het eerst vandaag. Ze schrikken er van. Als niemand dat maar heeft gezien.